بررسی سبک شناختی غزلیات انقلاب اسلامی

غزل در هردوره از ادوار شعر و ادب فارسی به عنوان تنها قالبی که بیان کننده ی احساسات و عواطف شاعرانه باشد همواره مورد توجه شاعران قرار داشت. در دوره ی انقلاب اسلامی، غزل به تأثیر از نوآوری ها و ابداعات جریان های ادبی پیش از انقلاب اسلامی تکامل یافت و به حیات ادبی خود ادامه داد. فضای حماسی انقلاب که ریشه در باورهای مذهبی و عرفانی شاعران این دوره داشت با فضای غنایی غزل عجین شد و غزل لعابی از حماسه گرفت، غزل انقلاب،در چنین فضایی،سبک و سیاق تازه ای به خود گرفت، بنابراین از نظرگاه سبک شناسانه غزل این دوره در سه بعد زبان، ادبیات و اندیشه مورد بررسی قرار می گیرد. از نظرگاه زبان در قالب بافت آهنگین زبان، اوزان بلند، قوافی بدیع و نوجویی در ردیف همراه با به کارگیری واژگان مذهبی، نظامی و سیاسی و عامیانه و در قالب تصاویر و تشبیهات و پارادکس با زبانی نمادین برای بیان واقعیت های جبهه وجنگ و سرانجام در قالب مضامینی چون شهید وشهادت، اعتراض ودلتنگی، تقدس و مدح مقام معنوی امام، جلوه های عاشورا و انتظار جلوه نموده است.